Bijna ieder van ons is er direct of indirect mee in aanraking gekomen. In feite was het bijna vanzelfsprekend dat wij deze strijd zouden kiezen als één van de goede doelen die wij zouden verdedigen.

Maar wat konden we in ons eentje doen? Een cheque uitschrijven voor kankeronderzoek? “Wow, bedankt jongens, we zullen het morgen uitroeien! “

In plaats daarvan wilden we ons richten op iets realistischer, iets concreters. Iets waarop we hoopten invloed te kunnen uitoefenen.

Ik herinnerde me dat ik, toen ik een familielid bezocht op de oncologieafdeling van het Saint Luc-ziekenhuis, elke dag langs de kamers van kinderen met kanker moest lopen. Ik keek dan naar beneden, ik had een verkeerd beeld van de droefheid die in die kamers moet hebben geheerst. Een vals visioen, wanneer ik de moed had om hun ogen te ontmoeten, zag ik alleen maar glimlachen die mijn droefheid tegenspraken, want in werkelijkheid bestonden die van hen gewoon niet.

Maar wat met de vrouwen en mannen die hen bezoeken om hen te vermaken en te amuseren?

In alle eerlijkheid, het is iets dat mij te boven gaat, echt waar, misschien omdat ik het gewoon niet zou kunnen… Zij doen het. Om elke dag de confrontatie aan te gaan met de aanblik van één van de meest trieste dingen ter wereld, voor een zuiver altruïstisch doel, vervult mij met bewondering.

Ons doel hier is niet om op te scheppen: “Kijk eens wat we doen, we zijn echt geweldige mensen”. We willen u gewoon als getuige meenemen. We willen dat u getuige bent van onze belofte om 1% van de verkoop van onze website te doneren aan “Clowns in het Ziekenhuis”.
Dat is het enige waar wij willen dat u bewust van bent.